Lang leve de luchtigheid
Humor helpt! Het helpt om spanningen te verzachten, het relativeert en vergroot ook nog je veerkracht. Je hebt vast wel eens meegemaakt dat je na iets spannend of engs een lachbui kreeg .. alsof die spanning even een uitweg zocht.
Sowieso kan je vaak achteraf lachen om dingen die op het moment zelf helemaal niet zo grappig waren. Het is natuurlijk hilarisch te vertellen dat je je een schuiver maakt met je fiets in de sneeuw, maar op het moment is dat het niet echt.
Dat lachen ook je veerkracht vergroot zit hem hierin: Als je je heel erg druk over iets maakt dan hebben die gedachten veel zwaarte voor je. Je piekert erover, ligt er wakker van, praat er misschien met anderen over. Dit kan leiden tot een tunnelvisie; je ziet alleen nog het probleem.
Door de dingen wat luchtiger te maken, krijgen de negatieve gedachten niet zoveel aandacht, m.a.w. je geeft ze geen podium. Door wat afstand te nemen kan je met een veel ruimere blik naar het probleem kijken: naar meer kanten van het verhaal bijvoorbeeld. Of lukt het wel om in oplossingen denken in plaats van beperkingen.
Je kan gedachten op meerdere manieren luchtiger maken. Bijvoorbeeld door de gedachten met een gek stemmetje hardop te herhalen. Probeer maar eens de zin: "ik ben stom" te zeggen met de stem van een Minion. Geeft een heel ander gevoel.
Intuïtief eten: hoe je leert voelen wanneer je genoeg hebt
Gedoe met eten is overal. Ik ken maar weinig vrouwen die geen ingewikkelde relatie met eten hebben. Ook ik heb in mijn leven zowat alle diëten wel gedaan die een mens maar kan verzinnen, variërend van brooddieet (jaren 80) tot koolhydraatarm nog niet zo heel lang geleden. Maar uiteindelijk is mijn ervaring dat je daarmee je dwangmatige relatie met eten alleen maar in stand houdt.
Diëten helpen op de korte termijn vaak wel. Het geeft je het gevoel van controle en dat is fijn. Maar op de lange termijn? Je houdt het niet vol dus verval je weer in je oude patronen. Omdat je je lange tijd hebt onthouden van een bepaalde groep is de kans groot dat je daar een inhaalslag gaat maken. En hatsa, ben je zo weer op je oude gewicht (of zelfs daarboven).
Ik las hier laatst een prachtig artikel over in de NRC "Eten als een baby":
Fen Verstappen schrijft dat we als baby een feilloos systeem in huis hebben als het gaat om het verzadigingspunt. "Of het nu om een banaan of een boekje gaat, om troost of een extra deken: we kunnen als pasgeboren kind feilloos aanvoelen wat onze behoeften zijn. Evengoed voelen we als baby goed aan wanneer er een punt van verzadiging is bereikt: dan trekken we stante pede de mond van de borst, dreinen we tot iemand ons in bed legt, dan rollen we weg bij die blokkendoos en beginnen we te brullen".
Intuïtief kunnen aanvoelen waar je grenzen liggen betekent dat niet je hoofd maar je gevoel bepalend is. En dat is nou net iets wat we niet meer zo gewend zijn. Ons hoofd bepaalt zowat alles. Weer meer leren voelen is het devies. Hoe? Vaker stilstaan. Vaker pauzeren. Vaker je zintuigen open zetten in plaats van constant je agenda leven.
De saaie en vervelende momenten overslaan
Toen ik jong was vond ik de zondagen supersaai. Er was niks op tv, het regende steevast en ik moest huiswerk maken. De straten waren leeg, winkels waren gesloten, kortom, niets te doen. Dat is nu wel anders. Netflix, smartphones en de social media zorgen er voor dat je je nooit meer hoeft te vervelen. Alles wat je wil hebben, bestel je met een druk op de knop.
Het ongemak lijkt geen plaats meer te hebben in onze maatschappij. Je zou denken dat we dus een stuk gelukkiger zijn zonder al die ongemakkelijke, vervelende of saaie momenten. Maar dat is dus niet zo. In het algemeen is het zo dat we helemaal niet zo gelukkig zijn. 1:5 mensen is soms depressief, 1:4 mensen heeft of had een verslaving en 30% van de volwassen bevolking lijdt aan een erkende psychische stoornis.
Als we constant een gelukkig gevoel najagen en probeert te ontsnappen aan verdriet, verveling of pijn ontdekken we al gauw dat de geluksmomenten niet blijven. Want het leven bestaat niet alleen uit mooie momenten. Ook jouw hond gaat een keer dood, ook jij verliest een keer je baan of wordt verlaten door je partner.
Je kan dus maar beter accepteren dat ongemak erbij hoort. Je ervoor openstellen en er ruimte voor maken in plaats van er tegen te vechten. Want alle gevoelens komen en gaan. Ook negatieve.
Liefde
Hoe zou het zijn als we ALLES accepteren wat we niet (direct) kunnen veranderen. Dat je niet in het verzet gaat, jezelf veroordeelt, er iets aan probeert te doen, afleiding zoekt of het weg gaat beredeneren.
Dat je bijvoorbeeld accepteert dat je soms minder fijne dagen hebt. Dat je accepteert dat je je -terwijl er geen reden voor is- wel eens chagrijnig voelt. Dat je ook accepteert dat dat chagrijn op zijn beurt ook weer gevoelens oproept van ongeduld of boosheid. Dat je gedachten als "waarom heb ik dat nou?" of "Wanneer is dat nou eens over?" door je hoofd ziet gaan en je daar niet over opwindt. Er niet op reageert, maar er niets mee doet. Dat je ze toestaat maar niet meer dan dat. De beroemde wolken in de blauwe lucht. Dat je met interesse kijkt naar wat zich zo allemaal afspeelt in je brein en je lichaam, want dat lichaam doet natuurlijk ook mee. Met liefdevolle belangstelling. Hoe zou dat zijn.
Complimenten
Van de week kreeg ik dit kaartje van Psyned, waar ik in loondienst gewerkt heb en als ZZP´er nog steeds met veel plezier mee samenwerk. Het feit dat cliënten tevreden zijn is natuurlijk al heel fijn, maar dat Psyned de moeite neemt me hiermee op deze manier te complimenteren vind ik echt geweldig!
Aandacht krijgen, je gehoord en gezien voelen, dat doet zoveel met een mens. Het is zo´n kleine moeite maar een groots gebaar. En past bij hoe ik zelf ook graag ben.
Wat maakt het uit?
Net na een pauzewandeling door het prachtige herfstbos fietste ik terug en passeerde een vrouw van middelbare leeftijd die in zeer korte broek, dus met blote benen, aan de wandel was. Het is 10 graden buiten dus op zich een gewaagde exercitie. Ik had dus iets kunnen denken van "Wauw, stoer!", of "Inderdaad houd vast die zomer!" of iets van soortgelijke strekking. Maar ik werd me pijnlijk bewust van de volgende gedachte: "Mens, het is 10 graden is, doe ff normaal!" En met deze gedachte moest ik denken aan wat Claudia de Breij gisteren zei in haar voorstelling "wat als".
Ze vertelde over mensen die zich irriteerden aan de aandacht voor LHBTI, dat dat nu zo overdreven is. En haar reactie was -met grootse armgebaren-: maar... wat maakt het jou uit? Heb jij er last van? Daar zit natuurlijk wat in!
Terugdenkend aan de blotebenen-situatie: persoonlijk heb ik daar helemaal geen last van. Voor mij verandert er niets, dus.. wat maakt het uit?!
Ik vond het een eyeopener.
Later bedacht ik me wel dat dit natuurlijk niet voor elke situatie op gaat. Als we bij alles waar we ons druk over maken denken "wat maakt het mij uit", worden we egoïstisch en onverschillig. Maar als het gaat om dingen die ons irriteren aan een ander, om situaties waarin onze strenge oordelende kant meteen van leer trekt, dan misschien wel.